Ταξιδεύοντας..

Πολλές φορές θέλοντας να εκθειάσουμε τον ανθρώπινο νου ή να υπερβάλλουμε για τις ικανότητες του είδους μας, αναφερόμαστε στη μοναδικότητα και την πολυπλοκότητα μας. Αναλογιζόμενος το πόσο αλαζόνες μπορούμε να γίνουμε σκέφτομαι πως καμιά φορά λειτουργούμε όπως ακριβώς και τα επιτεύγματα μας. Λίγο πολύ, σκέφτομαι πως ο άνθρωπος λειτουργεί σαν την παλιά πυξίδα.
Τις περισσότερες φορές ο καθένας μας λειτουργεί σωστά, κατευθυνόμενος προς το δικό του βορρά. Ίσως μάλιστα να μην υπάρχει κάτι κακό σε αυτό, αφού ο άνθρωπος είναι ένα ελεύθερο ον και πράττει με γνώμονα τη βούληση του. Βέβαια ο καθένας μας στη ζωή του καλείται να συμπλεύσει στην αναζήτηση του βορρά του και με άλλους ανθρώπους και τότε τα πράγματα γίνονται λίγο δύσκολα, αφού πολλές φορές δυσκολευόμαστε να δείξουμε μια παρόμοια πορεία, όπως πολλές πυξίδες μαζί εκ των οποίων δεν ξέρουμε ποιες είναι χαλασμένες και ποιες όχι.
Άλλες πάλι φορές η πυξίδα μας δεν δύναται να δείξει διόλου το Βορρά αφού στη ζωή μας, που δεν είναι γραμμική όπως ο ορίζοντας, γεγονότα και καταστάσεις μας κάνουν να αποκλίνουμε από το στόχο μας όπως ακριβώς μία πυξίδα είναι δυνατόν να παρεκκλίνει στη παρουσία ισχυρών μαγνητικών πεδίων.
Και τέλος υπάρχει κάτι άλλο που δεν είμαι σίγουρος αν είναι διαφορά ή ομοιότητα. Αρκετές φορές η πυξίδα μας λειτουργεί σωστά και δείχνει το βορρά. Το πρόβλημα είναι ότι εκτός από το βορρά υπάρχουν και άλλα τρία σημεία του ορίζοντα. Και μερικές φορές εκεί κρύβονται πράγματα που μπορούν να μας κάνουν πολύ πιο ευτυχισμένους από το Βορρά που απεγνωσμένα θέλουμε να φτάσουμε. Και δυστυχώς πολλές φορές εμείς λειτουργούμε το ίδιο άβουλα με τη πυξίδα.