Κάλλιο δέκα, πέντε ή μήπως τίποτα;

Για όσους από εμάς δεν μεγάλωσαν με ένα πάκο πεντοχίλιαρα στην κολώτσεπη συνηθίζουμε να λέμε ότι οι γονείς μας στερήθηκαν πολλά για να μας μεγαλώσουν. Στη βάση αυτού του επιχειρήματος στηρίζουμε, μάλιστα, και ένα μεγάλο μέρος της δίψας μας να έχουμε μία καλύτερη ζωή ώστε οι κόποι τους να μην πάνε χαμένοι.

Τι είναι όμως αυτό το πολυπόθητο καλύτερο μέλλον και κατά πόσον μοιάζει με αυτό που ονειρεύτηκαν για μας οι γονείς μας;

Σίγουρα για τους περισσότερους ένα καλύτερο μέλλον έχει άμεση συνάφεια με μία πιο πλούσια υλικά ζωή. Bad the lies, όλοι θέλουμε να γίνουμε πιο έξυπνοι και οι απόψεις μας να εντυπωσιάζουν περισσότερο κόσμο, αλλά καλό θα είναι αυτό να συμβαίνει ενώ δεν κοιμόμαστε στη ψάθα. Μάλιστα αυτά τα δυο δεν είναι και τόσο άσχετα μεταξύ τους, στο βαθμό που το κύρος της γνώμης συνδέεται με τα ανάλογα επιτεύγματα στο lifestyle μίας ημιμαθούς κοινωνίας. Όλοι μας έχουμε ακούσει το κλασσικό εύκολο αντεπιχείρημα "αν πιστεύεις τα ίδια, άντε να γίνεις σαν και αυτόν". Για κάποιον λόγο, λοιπόν, που κατά τη γνώμη μου στηρίζεται εν μέρει στο κατοχικό σύνδρομο των γονιών μας και ίσως λιγότερο στο απομεινάρια μίας αριστοκρατικής τάξης που έχοντας χάσει το κύρος της προσπαθεί μέσω του πλούτου να καταδυναστεύσει την κοινωνικοπολιτική ζωή και το μέσο νου, μπαίνουμε όλοι σε ένα rat race επίδειξης brandname αποδίδοντας σε αυτά τις ελπίδες μας για να κατακτήσουμε την αναγνώριση και μαζί ένα σκαλοπάτι προς το καλύτερο μέλλον. Από τη στιγμή όμως που αυτά αφορούν τις προηγούμενες γενιές πρέπει ίσως να προβληματιστούμε γιατί όλα αυτά μας επηρεάζουν τόσο πολύ και γιατί εμείς δεχόμαστε να συνεχίσουμε να ζούμε πίσω από την εποχή μας.
Οι γονείς μας πάλι δεν είναι άμοιροι ευθυνών στο βαθμό που αποφάσισαν να σχεδιάσουν αυτό το καλύτερο μέλλον για εμάς χωρίς εμάς. Ως είθισται η πλειονότητα των νέων γονιών μεγαλώνει τα μπουμπούκια του σε μία γυάλινη σφαίρα που θα τα προστατέψει από τα γύρω τους. Το πρόβλημα είναι πως το καλύτερο μέλλον που θέλουν μπορεί να σχεδιάζεται μέσα σε αυτή τη σφαίρα αλλά πραγματώνεται έξω από αυτή. Εάν λοιπόν, τίποτε δεν έχει γίνει ώστε να αλλάξει αυτό το έξω, η μοιραία κατάληξη του σχεδίου είναι η αποτυχία.
Ως εκ τούτου ένα συνολικά καλύτερο μέλλον μετατρέπεται σε μία παλινδρόμηση με στάθμιση τη ζωή των γονιών μας και του μέσου όρου γύρω μας. Όσο εμείς κινούμαστε πάνω από αυτό το trend η μερική αυτή επιτυχία φέρνει χαρά σε εμάς και τους γύρω μας και μας ανεβάζει στην κλίμακα της κοινωνικής καταξίωσης.
Το πρόβλημα εν τέλει δεν είναι το γιατί εμείς έχουμε αυτούς τους στόχους. Το πρόβλημα είναι γιατί ολοένα και περισσότερο τους αναπαραγάγουμε ως πιστό αντίγραφο αυτού που προϋπήρχε. Γιατί εμείς αδυνατούμε σαν νέο να ξεφύγουμε από αυτό το φαύλο κύκλο "γιαπισμού¨ προβάλλοντας ένα διαφορετικό πρότυπο ζωής. Ακόμη πιο βασικό, γιατί ένα κοινωνικό μοντέλο που αν και είχε ως στόχο τον πλουτισμό παρέμενε κοινωνικό, σήμερα γίνεται πιο κοινωνικό, πιο απομονωτικό και φυσικά πιο σκληρό. Είμαστε πια τόσο άβουλοι ή απλώς είμαστε τόσο φοβισμένοι; Χάθηκαν οι ηγέτες ή απλώς καταπνίξαμε όλοι το ηγετικό ένστικτο και αυτών των ίδιων επιλογών μας.
Για να είμαι ειλικρινής και εδώ πιστεύω πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Και εμείς δηλαδή βρίσκουμε τοίχο απέναντι σε ένα γηραιό κοινωνικό κατεστημένο αλλά και εμείς διστάζουμε να ταρακουνήσουμε το παρελθόν βουτώντας το μες στα βαθιά νερά του μέλλοντος που φτάνει. Αλλά ως γνωστόν, ο τροχός γυρίζει. Και θα γαμήσει και ο φτωχός....