Το προηγούμενο αρθράκι το διάβασα με μεγάλη ευχαρίστηση. Όποιος το έγραψε αφιέρωσε αρκετό μέρος του εαυτού του να θυμηθεί εποχές όμορφες, διαφορετικές. Οι περισσότερες από αυτές της μνήμης για μένα ήταν καταπιεσμένες από τις τωρινές μου έγνοιες και την καθημερινότητα. Σε μεγάλο μέρος όσων διάβασα, εξάλλου, βλέπω τα δικά μου παιδικά χρόνια και εμπειρίες.
Αλλά νομίζω ότι το παρελθόν καλό είναι να μένει παρελθόν. Τα σημερινά παιδιά δεν είναι ανάγκη να μεγαλώσουν όπως εμείς. Τα παιδικά χρόνια του καθενός είναι ένας καλός μπούσουλας για να μεγαλώσει τα δικά του παιδιά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν εγχειρίδιο.
Ξέρω, τα σημερινά παιδιά είναι πιο εγωιστές. Απομονώνονται στο δικό τους περιβάλλον, κάνουν κλίκες πιο εύκολα και έχουν την ανάγκη να είναι διαφορετικά και μοδάτα ταυτόχρονα. Τα κάνουν όλα σε εντονότερο ρυθμό, σε πιο ακραίες μορφές και έτσι προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή.
Αλλά δεν φταίνε αυτά. Σε αυτό το περιβάλλον τα μεγαλώνουμε εμείς που ξεχάσαμε τα χαλαρά παιδικά μας χρόνια. Εμείς, που για να έχουμε χρόνο για τη δική μας ατομική ζωή αποφασίζουμε να παρκάρουμε τα παιδιά μας σε ένα playstation. Εμείς, που ξεχάσαμε να επικοινωνούμε ειλικρινά όπως όταν ήμαστε παιδιά. Εμείς, που ενώ μεγαλώσαμε σε χωριά και δεν πάθαμε και τίποτα, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μέσα σε τέσσερις τείχους με την πρόφαση ότι εδώ μπορούν να έχουν τα πάντα.
Κάθε εποχή έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες. Και ναι, ίσως σήμερα που το ένστικτο της επιβίωσης έχει ατονήσει δίνοντας τη θέση του στην απληστία να είναι πιο δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά. Αλλά δεν φταίνε αυτά. Την κοινωνία αυτή εμείς την διαμορφώνουμε. Αν θέλουμε τα παιδιά μας να σκέφτονται πιο πολύ ας κλείσουμε και εμείς την τηλεόραση. Αν θέλουμε να είναι πιο χαρούμενα ας χαμογελάμε περισσότερο και ας νοιαζόμαστε λιγότερο για τα λεφτά. Αν θέλουμε να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο ας κάνουμε πιο πολλά για να τους το προσφέρουμε.
Τα παιδιά ονειρεύονται ακόμη.Και τα όνειρα τους ίσως είναι πιο όμορφα και από τα δικά μας. Εμείς ξέχασαμε πως είναι να βλέπεις πέρα από το σήμερα
Αλλά νομίζω ότι το παρελθόν καλό είναι να μένει παρελθόν. Τα σημερινά παιδιά δεν είναι ανάγκη να μεγαλώσουν όπως εμείς. Τα παιδικά χρόνια του καθενός είναι ένας καλός μπούσουλας για να μεγαλώσει τα δικά του παιδιά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν εγχειρίδιο.
Ξέρω, τα σημερινά παιδιά είναι πιο εγωιστές. Απομονώνονται στο δικό τους περιβάλλον, κάνουν κλίκες πιο εύκολα και έχουν την ανάγκη να είναι διαφορετικά και μοδάτα ταυτόχρονα. Τα κάνουν όλα σε εντονότερο ρυθμό, σε πιο ακραίες μορφές και έτσι προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή.
Αλλά δεν φταίνε αυτά. Σε αυτό το περιβάλλον τα μεγαλώνουμε εμείς που ξεχάσαμε τα χαλαρά παιδικά μας χρόνια. Εμείς, που για να έχουμε χρόνο για τη δική μας ατομική ζωή αποφασίζουμε να παρκάρουμε τα παιδιά μας σε ένα playstation. Εμείς, που ξεχάσαμε να επικοινωνούμε ειλικρινά όπως όταν ήμαστε παιδιά. Εμείς, που ενώ μεγαλώσαμε σε χωριά και δεν πάθαμε και τίποτα, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μέσα σε τέσσερις τείχους με την πρόφαση ότι εδώ μπορούν να έχουν τα πάντα.
Κάθε εποχή έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες. Και ναι, ίσως σήμερα που το ένστικτο της επιβίωσης έχει ατονήσει δίνοντας τη θέση του στην απληστία να είναι πιο δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά. Αλλά δεν φταίνε αυτά. Την κοινωνία αυτή εμείς την διαμορφώνουμε. Αν θέλουμε τα παιδιά μας να σκέφτονται πιο πολύ ας κλείσουμε και εμείς την τηλεόραση. Αν θέλουμε να είναι πιο χαρούμενα ας χαμογελάμε περισσότερο και ας νοιαζόμαστε λιγότερο για τα λεφτά. Αν θέλουμε να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο ας κάνουμε πιο πολλά για να τους το προσφέρουμε.
Τα παιδιά ονειρεύονται ακόμη.Και τα όνειρα τους ίσως είναι πιο όμορφα και από τα δικά μας. Εμείς ξέχασαμε πως είναι να βλέπεις πέρα από το σήμερα
1 σχόλιο:
Αν και δε ξερω σε ποια κατηγορια ανηκω (πριν 1985 ή μετα 1985), εχω να πω τουτο. Οκ, ολοι εχουμε μνημες απ τα παλιοτερα χρονια, ισως να ηταν πιο αθωα δε ξερω. Κι εγω τα αναπολω και ολοι μας. Δεν ειχαμε τιποτα κι ειχαμε τα παντα (για να το κανω και λιγο μελο). Ομως πιστευω οτι ολα αυτα ειναι μερος μιας ομαλης εξελιξης. Ποσες φορες δεν εχουμε ακουσει απ τους γονεις μας (σε σημειο που εχω βαρεθει πια) για τις εποχες που ηταν εφηβοι, και τι ωραιες εποχες, και τι καλοι οι ανθρωποι, και στον κοσμο παιδακι μου δεν υπηρχε κακια, και δωστου και μπηχτου. @@ μεντολες που λεει κι ο θεος. Τα ιδια θα λεμε κι εμεις στα παιδια και στα εγγονια μας για τις αγνες εποχες του 2000 (τοτε θα ναι δεκαετια του '10). Με ιδια κι απαραλλαχτα τα επιχειρηματα του email.
Αυτο που πιστευω εγω οτι πραγματικα αναπολουμε, ειναι η ηλικια εκεινη. Οπου δε σε νοιαζει τιποτα, δε σε βαραινει καμια ευθυνη και κανεις ο,τι να ναι. Και τα σημερινα παιδια τα ιδια κανουν, απλα η εποχη αλλαξε, μια χαρα περνανε και μια χαρα μεγαλωνουν. Τα μετρα και τα σταθμα αλλαξαν. Ευτυχισμενα ειναι και τωρα, εχουν προσαρμοστει απλα στις εξελιξεις. Και μεγαλωνουν σαν παιδια, διαφορετικα απο εμας κι ισως αυτο δεν αντιλαμβανομαστε.
Δημοσίευση σχολίου