Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Η προσωπική μου κρίση

      Βαρέθηκα και εγώ με τη σειρά μου όλη αυτή την τρομολαγνεία των καναλιών. Δεν λέω ότι όσα ακούγονται είναι ψέμματα. Απλώς βαρέθηκα.. Συνεχίζω που και που να παρακολουθώ ειδήσεις και με αρκετό ενδιαφέρον, αλλά με την γενική ανοσία που έχω προς εντάσεις και εκρήξεις οργής. 
      Η ουσία του προβλήματος, εξάλλου, δεν είναι δημοσιογραφικού περιεχομένου ,αλλά κάτι ολότελα χειροπιαστό και ίσως πολύ πιο απλό από ότι ισχυριζόμαστε ακόμη και στους ίδιους μας τους εαυτούς. Αποτελεί όμως πρόβλημα και η τηλεοπτική διαχείριση των γεγονότων. Από την στιγμή που η τηλεόραση αποτελεί, ακόμη, το κυρίαρχο μέσο ενημέρωσης των μαζών, θα έπρεπε να είναι πιο "σοφή" στην παρουσίαση των ειδήσεων. Είναι λάθος να μιλάμε για την καλή είδηση της ημέρας σαν να είναι κάτι το εξωτικό. Είναι λάθος να παρουσιάζονται εδώ και μία δεκαετία όλες οι ειδήσεις δραματοποιημένες σαν να είναι η ζωή μας μία θλιβερή Οδύσσεια με κινητήριο μοχλό το χρήμα και την καταναλωτική καταξίωση.
      Η κρίση φυσικά και είναι επίπονη. Και ναι, η γενιά μας από ό'τι φαίνεται θα είναι σαφώς πιο φτωχή από των γωνιών μας. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί απαραίτητα θα "πρέπει" να ζήσουμε μία ζωή χειρότερη. Δεν καταλαβαίνω γιατί η κοινωνία μας a priori θα είναι κάτι χειρότερο, απλώς και μόνο επειδή θα είναι υλικά φτωχότερη. Υποτίθεται ότι η ανώτερη από των γονιών μας παιδεία αυτό ακριβώς έρχεται να εκφράσει, τη νίκη του πνεύματος έναντι της υλιστικής κοινωνίας των τελών του προηγούμενου αιώνα. Ξέρω ότι είναι εριστικό να αναφέρομαι στη "γενιά που πρόδωσε τον Ανδρέα", αλλά η σημερινή αντιμετώπιση του όλου θέματος μάλλον με δικαιώνει "πικρά" για αυτή τη διαπίστωση. Μακάρι να μην πάρουμε τα αρνητικά της κοινωνίας που αφήνουμε πίσω μας, μακάρι η "φτώχεια" μας να μας κάνει καλύτερους, μακάρι τα παιδιά μας να γίνουν καλύτεροι από εμάς.
      Δεν λέω ότι η κρίση δεν είναι άδικη. Δεν λέω ότι δεν υπάρχει κόσμος που πεινάει και δυσκολεύεται πραγματικά. Για την προσωπική μου κρίση μιλάω..

Δεν υπάρχουν σχόλια: