Ίσως να μην υπάρχει πιο άμεσος τρόπος επικοινωνίας από τη σάτιρα. Το αυθόρμητο γέλιο, η όξυνση των αισθήσεων καθώς ακούς κάτι το απρόσμενο και η γενική ευφορία που σου προκαλεί είναι ο καλύτερος τρόπος για να δεις τα προβλήματα και τα στραβά αυτού του τόπου με μία πιο ελαφριά διάθεση. Η σάτιρα όμως, κανονικά, έχει και μία άλλη λειτουργία. Η σάτιρα βοηθάει τον θεατή/ακροατή να αποδεχθεί τις ευθύνες του για τα κακώς κείμενα και να πάψει να κρύβει τις ενοχές του στην αδιαφορία. Έπειτα, όμως, πρέπει να έρθει η σειρά της δράσης. Δράση για να αλλάξει κανείς προς το καλύτερο το αντικείμενο της σάτιρας, που συνήθως είναι η ίδια η κοινωνία και οι θεσμοί της.
Εδώ και χρόνια στην Ελλάδα παράγεται, κατά τη γνώμη μου, αξιόλογη και αυθεντική σάτιρα. Με εκπροσώπους όπως το Μητσικώστα, το Λαζόπουλο και πιο πρόσφατα την Ελληνοφρένεια της δημοσιογραφικής ομάδας του Καλαμούκη (αρκετοί παρακολουθούμε χρόνια την ραδιοφωνική εκπομπή που τσακίζει κόκκαλα), η ελληνική σάτιρα προσφέρει άπειρο γέλιο και αιχμηρό χιούμορ γύρω από όσα ταλαιπωρούν την κοινωνία μας. Και η σάτιρα αυτή πραγματικά περνάει μηνύματα. Το θέμα όμως είναι ότι δυστυχώς ελάχιστοι τα λάμβάνουν. Γιατί πολλοί από αυτούς που χειροκροτούν στο Αλ-τσαντίρι και από όσους τηλεφωνούν στην ώρα του λαού κάνουν με τον τρόπο τους ακριβώς τα όσα κατακρίνουν. Με λίγα λόγια, η αυτοκριτική μας κρατάει όσο και το γέλιο μας. Γιατί μετά επιστρέφουμε στην απάθεια, που άλλωστε είναι και βολικότερη. Σίγουρα, ούτε εγώ επικροτώ τα πάντα από όσα σατιρίζονται, αλλά δεν αντέχω και την υποκριτική ελαφρότητα με την οποία πολλοί παραγκωνίζουν την σάτιρα σαν μία εβδομαδιαία ψυχαγωγική εκπομπή που καλό είναι να σε επηρεάζει μόνο όσο διαρκεί.
Ποιός ξέρει; Μακάρι να διαψευστώ σύντομα. Προς το παρόν μένω να θαυμάζω αυτούς που πριν δεκαετίες έβαλαν την ελευθερία πάνω από το εγώ τους για να μπορώ εγώ σήμερα να γράφω άφοβα τις σκέψεις μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου