Τον τελευταίο καιρό γίνεται πολύς ντόρος για το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης και ιδιαίτερα για το κατά πόσον αυτό πρέπει να εφαρμόζεται και για ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Για να είμαι ειλικρινής, η πτυχή αυτή του θέματος, αντίθετα με τα κανάλια και τα νούμερα τους, με αφήνει αδιάφορο. Όχι για να καταδικάσω έμμεσα την ομοφυλοφιλία ή για να το παίξω υπεράνω αλλά γιατί δεν καταλαβαίνω γιατί μία ανθρώπινη συμπεριφορά η οποία δεν συνεπάγεται αδικοπραξία ή δεν αποτελεί αντικείμενο δίκαιοπραξίας πρέπει να τυγχάνει θετικής ή αρνητικής μεταχείρισης ενός νόμου.
Το ενδιαφέρον μου στο θέμα του συμφώνου συμβίωσης είναι το άγχος των ανθρώπων να κατοχυρωθούν νομικά σαν σχέση και η ανάγκη τους να επωφεληθούν οικονομικά από τις παρελκόμενες διατάξεις. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι γίνεται στα μυαλά των ανθρώπων. Σε μία εποχή όπου οι άνθρωποι αποξενώνονται περισσότερο από ποτέ αυτό που ενδιαφέρει είναι να σκοτώσουμε και νομικά την όποια έννοια ψυχικής ένωσης δύο ανθρώπων; Το πρόβλημα όλο των σημερινών σχέσεων είναι πως θα κατοχυρωθούν νομικά απέναντι στην εφορία; Τόσο γελοίοι έχουμε καταντήσει;
Η έννοια του γάμου, σε κάθε θρησκεία, αφορά την ένωση δύο ανθρώπων ως αναγνώρισης της αγάπης που δένει τους δύο αυτούς ανθρώπους. Την ανάγκη αυτή για όσους πολίτες δεν έχουν κάποια συγκεκριμένη πίστη την καλύπτει ο πολιτικός γάμος (ο οποίος και σε πολλές χώρες καλύπτει τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια). Το πρόβλημα μου όμως δεν είναι πως οι θεσμοί αντιμετωπίζουν τις δύο αυτές τελετές. Αλλά το πως εμείς σαν άνθρωποι δεχόμαστε να τις ξεφτιλίζουμε. Ειλικρινά αν κάποιος αδυνατεί να δεσμευτεί ακόμη και απέναντι στην ιδέα του γάμου και της οικογένειας σε τι διαφέρει αυτό από την απλή συγκατοίκηση; Όταν κάποιος/α είναι με το ένα πόδι έξω από την πόρτα γιατί ένα κράτος να του αναγνωρίζει οικονομικά ή θεσμικά προνόμια που σκοπό έχουν να διευκολύνουν τον έγγαμο βίο στις σχέσεις του προς το κράτος;
Τελικά, αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι στην εποχή μας η λέξη αγάπη έχει πέσει πολύ χαμηλά και η περίφημη φράση no strings attached ή άνευ όρων καλύτερα, έχει πάψει να υπάρχει. Υποκρινόμαστε λίγο πολύ στον ίδιο μας τον εαυτό δημιουργώντας ένα νόμο που μάλλον εξυπηρετεί την πιο εύπορη και αστή μερίδα αυτής της κοινωνίας. Γιατί αν όλοι αυτοί έριχναν μια ματιά στα νεανικά, φτωχότερα και εργατικότερα ζευγάρια που ξεκινούν από το μηδέν για να ζήσουν μαζί, με μόνο εφόδιο την συνύπαρξη τους θα καταλάβαιναν κάτι πολύ σημαντικό. Κανένας νόμος, καμία ιδιαίτερη μόρφωση και κανένα βιβλίο δεν δημιουργεί μία σχέση. Η πραγματική συμβίωση αφορά συναισθήματα, στιγμές και πράξεις. Όχι Ε9, επιδόματα και συμβολαιογράφους.
Το ενδιαφέρον μου στο θέμα του συμφώνου συμβίωσης είναι το άγχος των ανθρώπων να κατοχυρωθούν νομικά σαν σχέση και η ανάγκη τους να επωφεληθούν οικονομικά από τις παρελκόμενες διατάξεις. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι γίνεται στα μυαλά των ανθρώπων. Σε μία εποχή όπου οι άνθρωποι αποξενώνονται περισσότερο από ποτέ αυτό που ενδιαφέρει είναι να σκοτώσουμε και νομικά την όποια έννοια ψυχικής ένωσης δύο ανθρώπων; Το πρόβλημα όλο των σημερινών σχέσεων είναι πως θα κατοχυρωθούν νομικά απέναντι στην εφορία; Τόσο γελοίοι έχουμε καταντήσει;
Η έννοια του γάμου, σε κάθε θρησκεία, αφορά την ένωση δύο ανθρώπων ως αναγνώρισης της αγάπης που δένει τους δύο αυτούς ανθρώπους. Την ανάγκη αυτή για όσους πολίτες δεν έχουν κάποια συγκεκριμένη πίστη την καλύπτει ο πολιτικός γάμος (ο οποίος και σε πολλές χώρες καλύπτει τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια). Το πρόβλημα μου όμως δεν είναι πως οι θεσμοί αντιμετωπίζουν τις δύο αυτές τελετές. Αλλά το πως εμείς σαν άνθρωποι δεχόμαστε να τις ξεφτιλίζουμε. Ειλικρινά αν κάποιος αδυνατεί να δεσμευτεί ακόμη και απέναντι στην ιδέα του γάμου και της οικογένειας σε τι διαφέρει αυτό από την απλή συγκατοίκηση; Όταν κάποιος/α είναι με το ένα πόδι έξω από την πόρτα γιατί ένα κράτος να του αναγνωρίζει οικονομικά ή θεσμικά προνόμια που σκοπό έχουν να διευκολύνουν τον έγγαμο βίο στις σχέσεις του προς το κράτος;
Τελικά, αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι στην εποχή μας η λέξη αγάπη έχει πέσει πολύ χαμηλά και η περίφημη φράση no strings attached ή άνευ όρων καλύτερα, έχει πάψει να υπάρχει. Υποκρινόμαστε λίγο πολύ στον ίδιο μας τον εαυτό δημιουργώντας ένα νόμο που μάλλον εξυπηρετεί την πιο εύπορη και αστή μερίδα αυτής της κοινωνίας. Γιατί αν όλοι αυτοί έριχναν μια ματιά στα νεανικά, φτωχότερα και εργατικότερα ζευγάρια που ξεκινούν από το μηδέν για να ζήσουν μαζί, με μόνο εφόδιο την συνύπαρξη τους θα καταλάβαιναν κάτι πολύ σημαντικό. Κανένας νόμος, καμία ιδιαίτερη μόρφωση και κανένα βιβλίο δεν δημιουργεί μία σχέση. Η πραγματική συμβίωση αφορά συναισθήματα, στιγμές και πράξεις. Όχι Ε9, επιδόματα και συμβολαιογράφους.
2 σχόλια:
Κωστα το προσεγγιζεις σωστά και στα περισσοτερα που γραφεις εχεις δικιο. Πλεον ειναι ολα εμπορευσιμα. Απλα πιστευω οτι ενα τετοιο συμφωνο αγγιζει πραγματικα προβληματα στις ανθρωπινες σχεσεις. Ειναι βαθυτερα κοινωνικο το ζητημα. Απλα σε μας μοιαζει πολυ εξω απ την κουλτουρα και τη ζωη μας, λογικα λογω ηλικιας και γιατι στο κατω κατω δεν αποζητουμε καμια εξασφαλιση. Καλα το θεμα με τους gay μη το πιασουμε καν, ειναι τραγικο να θεωρουν τα προβληματα σου ανυπαρκτα και σ αυτη τη χωρα να προσποιουμαστε οτι δεν υπαρχουν ελεω θεοκρατιας.
εχουμε το πολιτικο γαμο εχουμε και το συμφωνο.ο πολιτικος παει στην ευχη θελουν τα ζευγαρια να παρουν ενα δανειο κλπ κλπ.το συμφωνο τι ειναι?διευκολυνονται και τα πουσταρια δηλαδη?ηθελα να ξερα στην κατοχη υπηρχαν πουστηδες??δεν νομιζω τοσοι πολλοι...ειναι τρομερο να κοβει η λορδα και να τον παιρνεις και απο κωλο..συγγνωμη που υποβαθμιζω το post που ειναι πολυ καλο.
Δημοσίευση σχολίου