Best places to live

Λόγω σπουδών αλλά και ενός γενικότερου κολλήμματος με απασχολεί συχνά το πως επιλέγει κάποιος το μέρος στο οποίο θέλει να ζήσει. Σίγουρα υπάρχουν κάποιοι σταθεροί παράγοντες όπως η απόσταση από τη δουλειά, διασκέδαση και γενικότερα ένα σύνολο από καθημερινές δραστηριότητες (proximity to labour,entertainment venues, schools e.t.c). Έπειτα υπάρχουν και άλλοι παράγοντες όπως εγκληματικότητα, ποιότητα περιβάλλοντος κ.α.

Στις περισσότερες διεθνείς έρευνες, μάλιστα, οι πόλεις οι οποίες καταλαμβάνουν τις πρώτες θέσεις είναι πόλεις της κεντρικής Ευρώπης και ιδιαίτερα το Μόναχο, η Γενεύη, η Ζυρίχη και η Βέρνη. Κοινά στοιχεία αυτών των πόλεων είναι

• 
  
  
  χαμηλή πυκνότητα πληθυσμού



• 
  
  
  μεγάλη αναλογία πρασίνου



• 
  
  
  χαμηλή εγκληματικότητα



• 
  
  
  θέσεις εργασίας που προσφέρουν υψηλά εισοδήματα



• 
  
  
  παροχή υγειονομικής περίθαλψης υψηλού επιπέδου



• 
  
  
  άρτιο σύστημα αστικών συγκοινωνιών



• 
  
  
  αυστηρά καθορισμένη αστική και περιφερειακή ανάπτυξη

Το τελευταίο διάστημα οι πόλεις οι οποίες ανεβαίνουν με αλματώδη ρυθμό τον πίνακα αυτής της κατατάξης είναι οι ισπανικές, και κυρίως η Μαδρίτη και η Βαρκελώνη.

Το δικό μου ερώτημα είναι κατα πόσον αυτές οι έρευνες είναι αξιόπιστες. Σίγουρα περιέχουν μία μεγάλη δόση αλήθειας όσον αφορά την εύρυθμη λειτουργεία ενός αστικού συστήματος ωστέ αυτό να καθίσταται βιώσιμο, αλλά σε ποιό σημείο οι παράμετροι σταματούν να αφορούν τον άνθρωπο και περιγράφουν περισσότερο ένα ιδανικό περιβάλλον για την απρόσκοπτη λειτουργία των επιχειρήσεων; Πόσο ειλικρινής μπορεί να είναι η απάντηση ενός Ελβετού ότι είναι ευτυχισμένος με τον τόπο διαμονής του, όταν αυτός φροντίζει τακτικά να τον εγκαταλείπει για τον ηλιόλουστο Νότο, όπου και ο ίδιος παραδέχεται ότι είναι ηλιόλουστος και οι ρυθμοί πιο χαλαροί; Τι σημασία έχει το προσδόκιμο ζωής, αν αυτό αφορά μια ζωή δίπολο μεταξύ του σπιτιού και του χώρου εργασίας, όπου ο δημόσιος χώρος πρασίνου αποτελεί απλώς μόνο ένα ιδανικό φόντο για την πολυτελή οικεία ενός ανθρώπου; Πως είναι δυνατόν μία έρευνα να ισοσταθμίζει τις επιλογές διαμονής όλων των ηλικιών χωρίς να περιέχει χονδροειδείς σταθμίσεις;

Βέβαια δεν μπορεί εύκολα κάποιος να ισχυριστεί το ίδιο για την Ισπανία. Είναι αλήθεια ότι ο άριστος πολεοδομικός επανασχεδιασμός των δύο δημοφιλέστερων πόλεων της έχουν καταστήσει την ηλιόλουστη, πάντα ζωντανή και πολιτιστικά ανθίζουσα Ισπανία ένα από τα ελκυστικότερα παγκοσμίως μέρη για να ζει κάποιος. Ίσως τελικά, λοιπόν, ένας δείκτης παραμέτρων ανθρωπιάς μιας πόλης σε συνδιασμό με τεχνοκρατικούς δείκτες λειτουργικότητας είναι η καλύτερη συμβουλή για τις πόλεις τους μέλλοντος. Μάλιστα για το συγκεκριμένο στόχο θα παραθέσω σύντομα και ένα μικρό κείμενο που αποτελούσε ενά από τα συμπεράσματα της αρχιτεκτονικής bienalle της Βενετίας του '06.

Τα άλλα πιο οικεία αλλά ακόμη αναπάντητα ερωτήματα αφορούν εμάς. Ποιοί είναι οι δικοί μας παράμετροι που καθορίζουν την επιλογή κατοικίας; Η Αθήνα είναι αλήθεια μία αναγκαία μητρόπολη της Ελλάδας ή ένα έκτρωμα που απλώς καθυστερεί την ανάπτυξη της χώρας μας; Ποιοί είναι οι τρόποι που θα καθιστούσαν αυτή τηνπόλη πιο λειτουργική; Ποια πόλη θα μπορούσε να γίνει το επόμενο μεγάλο κέντρο ανάπτυξης; Και πολλά άλλα, αλλά δυστυχώς νομίζω ήδη το παράκανα με το μέγεθος του κειμένου. Κάποια άλλη φορά, ίσως με περισσότερα στοιχεία.